14-04-14 - Blanding - Butler Wash - Mule Canyon - Moon House Ruin - Farmington




Op weg van Blanding naar de Butler Wash Ruins (onze eerste bestemming voor vandaag) zien we dit schitterend beeld (het gevolg van de sneeuwstorm van gisterenavond) :


Maar vandaag zal het niet zozeer om landschappen gaan, maar wel om de geschiedenis van de plaatselijke bevolking, en meer bepaald om de Indian Ruins die hier in grote getale aanwezig zijn.

De eerste stop is dus bij de Anasazi Ruins in de Butler Wash.  Deze bevinden zich langs de UT-95 en staan met een bord aangeduid.  De hike is niet langer dan 1 mijl (loop) en loopt voornamelijk over slick rock.
De cliff dwellings (zoals deze bouwsels worden genoemd) dateren van 1200AD en werden gebouwd en bewoond door de Anasazi Indianen.  Ze bestaan uit leef- en voorraadkamers.










Tip : als je op het viewpoint staat, dan ligt er pal onder je een natural bridge, maar die kan je van hieruit niet zien.  Ga daarvoor rechts op de slick rock zo'n 50m omhoog en je zal de bridge zien verschijnen ter hoogte van het viewpoint.


We raken hier aan de praat met 3 Amerikanen die enkele weken per jaar door de canyons van de Butler Wash en Mule Canyon hiken en backpacken.  Ze kennen hier dus heel wat ruins, ook degene die niet met een bordje aangeduid staan...
Zoals het hier typisch is worden er al  direct tips gegeven en één daarvan "moeten" we absoluut doen : de Target Ruins, daar niet zo ver vandaan.  Ze geven ons direct de GPS-coördinaten (zonder is het onmogelijk om ze te vinden) en nadat we afscheid genomen hebben gaan we terug naar de auto om een, eerste, aanpassing aan onze planning voor vandaag te doen : we gaan naar de Target Ruin.  De trailhead ligt pal bij het bord langs de UT-95 dat de Butler Wash Ruins aanduidt.  Daar parkeren we, gaan door de cattle gate en dalen de wash in.  We moeten enkele keren het riviertje oversteken (in deze periode van het jaar gaat dit zonder natte voeten) en komen na zowat een half uur stappen bij de GPS-coördinaten.  De ruins liggen echter niet in de wash zelf, maar in een zij-dal.  Daarvoor moeten we een behoorlijk steile slick rock op en dan verschijnen ze ineens pal boven ons.  Het blijken bijzonder goed bewaarde cliff dwellings te zijn.




We klimmen de tegenoverliggende rotsen op en staan zo op gelijke hoogte van de bouwsels.  Heel mooi.  De ruins dateren van 500-1300AD.


Het werd dan tijd om door te rijden naar de Mule Canyon voor een bezoek aan House on Fire cliff dwellings.  Om hier te mogen hiken (ook voor 1 dag) dien je aan de trailhead te betalen voor een permit (2$ per persoon per dag).  Je steekt dit in een enveloppe waarop je de gegevens van onder andere de auto invult, scheurt het tweede deel van de enveloppe af en legt dit op het dashboard.  De enveloppe mét geld gaat in een stalen koker bij de trailhead.
De beste foto's worden hier gemaakt in de voormiddag, want dan lijkt het plafond precies in vuur en vlam te staan door de weerkaatsende zon.  Vandaar overigens ook de naam House on Fire. We komen nog goed op tijd aan (de hike neemt zo'n half uurtje in beslag) en zijn zelfs nog iets te vroeg want het plafond wordt nog niet echt gekleurd door de weerkaatsende zon.  Er zijn nog 5 andere personen aanwezig en we maken een praatje over van alles en nog wat.  Alles gebeurt bijna in een "gewijde" stilte.
Na zowat een half uur kunnen we al heel mooie foto's maken.  Men geeft elkaar de ruimte om foto's te nemen van enkel de ruins, en niét met één of andere nazaat van de Anasazi's op...












We hebben hier zowat een uur doorgebracht en als we terug bij de auto zijn is het al duidelijk dat we de planning voor vandaag heel wat zullen moeten aanpassen.


We waren ook heel graag naar de Moon House Ruins geweest, maar daarvoor heb je een permit nodig.  Er worden per dag maar 30 mensen toegelaten en wie 's morgens het eerst bij het Kane Gulch Ranger Station is maakt uiteraard het meeste kans.  Vermits het nu echter al rond de middag is, vrezen we een beetje of we nog wel aan die permit zullen geraken.  Maar ja hoor, geen enkel probleem.  Ik denk zelfs dat er nog maar een 3-tal personen in het boek van de Ranger stonden.  En meer nog, vermits we al een permit gekocht hadden voor de Mule Canyon Ruins (House on  Fire) hoefden we niet meer te betalen.  We konden gewoon onze permit op het dashboard laten liggen en hij gaf ons nog een andere permit om bij ons te houden tijdens de hike.  Mooi zo.  We vragen hem ook nog of we via de Snow Flats Road helemaal naar het zuiden kunnen rijden, naar de UT-163, en dit blijkt geen probleem te zijn : "if you can make it to the Ruins, then you will have no problem to the UT-163".  Allemaal goed nieuws dus...dachten we...

Het was inmiddels al tijd voor de lunch en die hebben we gegeten bij het Ranger Station.  En dat hadden we maar beter niet gedaan, want eens we op de Snow Flats (dirt) Road kwamen bleek die zó slecht te zijn, dat we die liever met een lege maag hadden gereden.  Ik had al wel ergens gelezen dat ze slecht was, maar zó slecht?  Op bepaalde plaatsen moest mijn zoon zelfs uitstappen om mijn wielen over de haastig neergelegde stenen te dirigeren zodat ik niet met het chassis zou slepen.

Na heel wat hotsebotsen, uitstappen en stenen leggen komen we bij de afslag naar de trailhead.  Hier wordt de weg nog merkelijk smaller met heel diepe geulen in het zand én rotsblokken.  Maar we komen uiteindelijk zonder auto-scheuren bij de trailhead.




Van hieruit is het maar zo'n halve mijl tot bij de ruins, maar denk zeker niet dat dit "a walk in the park" is.  Men moet een bijzonder steile helling slickrock af (er werden zelfs op 1 plaats extra stenen gelegd omdat het hoogteverschil te groot was om te overbruggen) en men loopt ook voortdurend naast de "afgrond". Niet echt iets dus voor mensen  met hoogtevrees.  Eens men bij die stenen gekomen is ziet men de ruins eigenlijk al liggen in de tegenoverliggende rotswand.





Om er echt bij te geraken moeten we echter nog helemaal deze rotskant naar beneden, tot in de wash, en dan de andere wand weer omhoog.  Daarbij dienen we ook door een heel smalle rotsspleet te kruipen, net bij de ruins.
Vóór de ruins staat een ferm uit de kluiten gewassen hoodoo.



Eens bij de ruins zien we nog 3 andere mensen die ze aan het verkennen zijn.  Men mag immers inderdaad IN de ruins.
We besluiten dan ook eerst verder de rim te verkennen want hier is het eigenlijk de ene cliff dwelling na de andere.

We lopen naar rechts langs de rim tot bij "Motel 6", een nog bijzonder goed bewaarde cliff dwelling bestaande uit 6 kamers, vandaar de naam dus.










De oorspronkelijke bewoners hadden hier alvast "a room with a view"...



Als we terug bij Moon House zijn, zijn die andere 3 personen nog altijd aanwezig en uiteraard wordt er direct een gesprek aangegaan.  Ook deze personen, een oudere man uit Phoenix en een ouder koppel uit Durango, blijken fervente hikers te zijn in de canyons hier in de buurt.  Ze vertellen honderduit over hun ervaringen en laten heel wat foto's zien.  Ze geven ons ook heel wat tips, maar dat zal voor "toekomstige" reizen zijn.  Ze staan inmiddels allemaal goed genoteerd...

Dan gaan we de ruins in en wat zijn die groot én goed bewaard gebleven.  Ze bestaan uit een gang met daarachter een aantal kamers.






Enkele van hen zijn beschilderd, onder andere met afbeeldingen van de maan.  Vandaar de naam Moon House Ruins.







We zien er ook nog wat maiskolven liggen van in de tijd van de oorspronkelijke bewoners.


Voor de constructie werd ook hout gebruikt...




...en dankzij de jaarringen op deze bomen weet men dat deze cliff dwellings gebouwd werden over een periode van 42 jaar (van 1226 tot 1268).  Aan de hand van de verschillende bouwstijlen weet men bovendien dat er hier 2 takken van de Pueblo Indianen hebben gewoond :  de Kayenta's en de Mesa Verde's.  De cliff dwellings werden op het einde van de 13e eeuw, allicht ten gevolge van aanhoudende droogte, verlaten.

De bouwwerken worden constant gemonitord op beweging van de rotsen.


Niet enkel de ruins zelf, maar ook de omgeving is hier prachtig.






Tel daarbij de "oorverdovende" stilte en een zalig zonnetje en dan is het makkelijk te begrijpen dat we ook hier véél te lang gebleven zijn...
Nadat onze Amerikaanse vrienden terug zijn van hun "uitje" naar de ander cliff dwellings wordt het gesprek opnieuw verdergezet met als logisch besluit : al de rest van de dagplanning wordt geschrapt want het is inmiddels 16u geworden als we hier vertrekken...



We beginnen aan onze terugtocht naar de auto, hotsebotsen de smalle weg terug naar de Snow Flats Road en starten onze, wat we binnen enkele ogenblikken zullen weten, helletocht over de Snow Flats Road richting US-163.  Dat was werkelijk één van de slechtste dirt roads die we ooit gereden hebben en echt de limiet om onze Chevrolet Equinox zonder schade terug binnen te brengen bij de Rental Car...Het grote probleem was het slickrock-plateau waar we over moesten.  Dat was verschrikkelijk slecht met heel diepe putten tussen de rotsen. We denken echt dat het bijzonder lang geleden was dat de Ranger hier nog langs "gereden" had.  En dan te weten dat die dirt road in totaal zo'n...45km lang is.
Meerdere malen moesten we uitstappen om te zien welk spoor we best zouden volgen, we moesten stenen bijleggen om de wielen op tijd steun te geven opdat het chassis niet zou slepen, enz...
Eens we van het plateau waren werd het heel wat beter.  Hier en daar wel diep zand, maar niet echt een probleem.  Wat waren we blij toen we eindelijk op de, overigens bijzonder mooie, Scenic Byway UT-163 waren.  We hadden dan wel een shortcut gereden van zo'n 80km, maar of we dit ooit nog eens zouden doen...?
Anderzijds moesten we ook sowieso het stuk Moon House Trailhead - US-261 terugrijden en dat was ook al zó slecht.  Het was dus een beetje kiezen tussen de cholera en de pest...
Maar men weze gewaarschuwd : voor deze route heeft men absolute nood aan een auto met zo veel mogelijk clearance, goede banden en liefst behoorlijk wat ervaring met rijden over dirt roads.
Weet ook wat het risico is om met een rental car vast te zitten in the middle of nowhere, uiteraard zonder gsm-ontvangst.
Misschien interessant om weten : de Snow Flats Road werd "aangelegd" door dezelfde Mormoonse pioniers die de Hole in the Rock Road gemaakt hebben.  Dat was hun vluchtroute richting Bluff.  Men ziet langs de Snow Flats Road dan ook overal dezelfde houten paaltjes met een huifkar op.

Dan gaat het in vliegende vaart richting Farmington.  We passeren nog Shiprock.


Het is tenslotte 19u35 als we aankomen bij het hotel.  Opnieuw heel wat mooie dingen gezien, interessante gesprekken gehad en heel veel bijgeleerd over de vroegere bevolking van deze regio.


Het weer : wolkeloze hemel.  5-10°C.  Merkwaardig dat we toch de ganse dag in short en T-shirt gelopen hebben.

Overnachting in The Region Inn
Aantal km gereden : 305

2 opmerkingen:

Ineke zei

Wow, wat een dag zeg. Ben zo benieuwd naar de foto's!

Unknown zei

Ik kijk ook uit naar alle foto's en filmpjes, van deze reis, zullen vast heel mooi zijn!