18-04-14 - Page - Lower Antelope Canyon - Buckskin Gulch - Kanab




Gisterenavond zagen we in het restaurant in Page 3 jongelui waarvaan er één een petje ophad van GoPro.  De interesse van mijn zoon was direct gewekt en hij ging met hen een praatje maken.  Hij was benieuwd of ze iets te zien hadden met GoPro.  Dat was niet het geval, maar ze zaten wel volop in de boeken van Laurent Martrès te bladeren en op kaarten te kijken.  Nou, dat was natuurlijk genoeg om verder kennis te maken.  De één kwam van Calgary en de 2 andere van Portland.  Ze hadden de ganse nacht én dag gereden om in Page te geraken...Vooral Brian was veel met fotografie bezig en dan werd de wederzijdse interesse nóg groter...
We raakten aan de praat en ineens meenden ze mij, tot mijn niet geringe verbazing, "te kennen".  Mijn Amerikaanse vriend Bill Belvin had mij immers een tijdje geleden vermeld op zijn website (The Wave Info) en ineens, om welke reden weet ik niet precies, meenden ze dat ik dat was.  Wat dan ook klopte...
Het "korte kennismakingsgesprek" heeft zo'n uur geduurd en daarna zijn ze nog naar het hotel gekomen om bepaalde GPS-coördinaten te komen halen van plekken die ze wilden bezoeken en waar wij in het verleden al geweest waren.  Heel toffe gasten en een even toffe avond.  Bovendien werden we alvast uitgenodigd in Portland en/of  Calgary als we er in juli aanstaande in de buurt zijn...

Vandaag dan...

We planden eerst een bezoek aan Lower Antelope Canyon.  We waren daar vroeger al geweest, maar nog nooit "binnen" geweest.  Het was altijd wel wat, ofwel te veel wachtenden vóór ons, ofwel niet het juiste moment van de dag (als je er vóór de middag niet kan zijn loont het niet echt de moeite meer (behalve op een bewolkte dag zonder felle zon, dan speelt het tijdstip minder een rol)).
Deze keer zouden we er echter hoe dan ook blijven en hopen dat we niet te lang zouden moeten wachten, we wilden immers nog naar de Buckskin Gulch en daar zouden we toch een paar uurtjes zoet mee zijn.


Toen we opdraaiden naar de parking zagen we dat het aantal auto's al bij al nogal meeviel.  Het was dan ook nog maar 8u30, maar voor ons eigenlijk 9u30 vermits we onze klok, bewust, niet verzet hadden.
Als we onze tickets kochten (2x20$ ingang + 2x8$ Navajo Permit) waren we blij/verbaasd te horen dat onze tour binnen 5 minuten zou starten.  Nou, zó snel hadden we het nu ook niet verwacht.  Snel dus nog de goede schoenen aantrekken en als we terug bij de kiosk waren konden we al direct vertrekken.
We waren in totaal met 24 + een gids, alleen mag je immers de canyon niet in.

Er zijn sinds de flash flood van 12 augustus 1997 waarbij 12 mensen omkwamen heel wat veiligheidsmaatregelen getroffen.  Zo zijn er op heel wat plaatsen touwladders voorzien die direct naar beneden kunnen gegooid worden mocht er toch een onverwachte flash flood zijn.


De plaats waar we "onder de grond" gaan.


En vanaf dan is het eigenlijk gewoon een wandeling door een bijna magische omgeving.




We hadden eerst wat schrik dat de groep te groot zou zijn en dat we geen foto's zouden kunnen nemen zonder mensen op, maar dat viel reuze mee.  De gids liet ons eigenlijk vrij veel vrijheid en na 5 minuten liepen we al helemaal alleen voorop.  Heel goed dus om foto's te nemen zonder 'storende' elementen...


























































Na zo'n anderhalf uur waren we opnieuw bovengronds en konden we op weg naar de Buckskin Gulch.  Het weerbericht gaf deze morgen 10% kans op regen en daarom lopen we nog even binnen in het BLM-Paria Rangerstation om de laatste vooruitzichten te weten.  We willen immers geen enkel risico lopen en enkele kilometers ver in één van de mooiste slotcanyons ter wereld zitten, tussen tientallen meters hoge rotswanden, als er regen én dus flash flood-gevaar is. De ranger geeft ons echter groen licht, op voorwaarde dat we er niet willen kamperen want voor morgen is de kans op regen groter.  Dat willen we zeker niet want in Kanab wacht ons favoriete hotel...

De trailhead van de Buckskin Gulch ligt langs de House Rock Valley Road en die beginnen we ondertussen al aardig te kennen van onze bezoeken aan The Wave.  De dirt road ligt er vandaag heel goed en bijzonder stoffig bij.  Eigenlijk even goed als vorig jaar april (01-04-2013 The Wave) en heel wat anders dan toen we er in december 2013 waren : 's morgens veel sneeuw en hard bevroren, maar 's avonds één van de ergste modderpoelen (samen met de Bisti Badlands) die we ooit gezien hebben, in zoverre dat zelfs de man van Paria Outpost die ons er naar toe bracht en die toch één en ander gewoon is, behoorlijk wit rond de neus zag...(zie onze blog van 18-12-2013 The Wave).

Er staat een bordje voor de trailhead met vermelding Buckskin Gulch, maar dit is niet de plaats waar we willen starten, die ligt immers bij de Wire Pass Trailhead, dezelfde als voor The Wave.  Het voordeel van deze laatste is dat we slechts 1,7 mijl moeten stappen vooraleer we in de Wire Pass Slot Canyon zijn, die aansluit op de Buckskin Gulch .  Als men bij het bordje begint, dan is dit 4 mijl.
Nadat we onze permit ingevuld hebben en 6$ per persoon in de enveloppe gestoken hebben nemen we nog eerst onze lunch.  Ondertussen raken we aan de praat met een sympathiek koppel uit Denver. We denken dat we hen, logischerwijs bij een hike in een slotcanyon, nog zullen terugzien, maar dit was niet het geval.  Toen we 's avonds terug bij de auto kwamen zat er echter een leuk briefje tussen de ruitenwissers met mailadres en telefoonnummer (en ook een uitnodiging voor een bezoekje aan Denver...) en met de vraag of we zo vriendelijk zouden willen zijn om hen onze route van deze vakantie eens door te mailen.  Nou, Andrew en Lisa, uiteraard willen we dat doen en je mag dus straks de link van onze blog in jullie mailbox verwachten.  Hier in het Zuidwesten blijven we maar leuke mensen ontmoeten.

Dan wordt het stilaan tijd om een stuk van de Buckskin Gulch te gaan afstappen.  Volledig zal immers 'nogal' moeilijk zijn vermits die in totaal 34 kilometer lang is, waarvan zo'n 20 kilometer slechts 1 tot 3 meter breed is.  En...op het einde dient men uiteraard ook nog eens dezelfde afstand terug te stappen...
Eigenlijk kan men er dus als day hike zo ver in gaan als men zelf wil. Men kijkt gewoon hoe lang men aan het stappen is, vermenigvuldigt dat met 2 en dan weet men ongeveer hoe laat het zal zijn als men terug is, en dus ook wanneer men best rechtsomkeer maakt.  Vermits er zo goed als geen hoogteverschil is, is de terugweg ook niet lastiger/makkelijker dan de heenweg.

Het eerste stuk loopt door dezelfde wash als om naar The Wave te gaan, waarbij men op een bepaald ogenblik voor The Wave naar rechts gaat.

Dit pad mogen we deze keer dus niét volgen.


We volgen echter verder de wash. 


We zien hier ook duidelijk dezelfde rotsstructuren zoals in de Coyote Buttes.


Afgelopen december zal het allicht té koud geweest zijn, maar nu zien we her en der serieus uit de kluiten gewassen hagedissen.


Na zowat een halfuur komen we in de Wire Pass Canyon.  Heel merkwaardig om zien hoe de wash ineens 'verdwijnt' tussen hoge rotsmuren die hier slechts zo'n 2-3 meter van elkaar staan.

--> in tegenstelling tot onze gewoonte om geen personen op de foto's te plaatsen en de natuur te laten primeren, hebben we hier bewust heel wat foto's genomen met onszelf op, gewoon om de verhoudingen te tonen kleine mens - imposante natuur.


Er zijn enkele obstakels te overwinnen zoals rotsblokken, maar er werden boomstammen gelegd om het iets makkelijker te maken.



Dan komen we bij een open plek met een reusachtige alkoof waar we ook pictoglyphen zien.





Links van de alkoof staan ook heel wat pictoglyphen op de rotswand.


Hier begint de eigenlijke Buckskin Gulch.  Er zijn 2 takken, men kan namelijk links of rechts.  Vermits de rechtse algemeen als veel mooier omschreven wordt nemen we dan ook deze canyon.
Al heel snel worden de rotswanden hoger en de opening tussen beide wanden smaller.




Hier en daar liggen nog wat water/modderpoelen, maar we komen er, over de stenen, zonder natte voeten doorheen.






Wat een enig mooie canyon is dit, met de meest bizarre rotsstructuren, hier en daar een beetje groen en soms zelfs stromend water.


De rotswanden zijn echt indrukwekkend om zien, vooral als men beseft dat dit allemaal uitgesleten werd door het wassende water tijdens flash floods.

Hoe hoog die flash floods kunnen zijn zien we als we onder een grote hoeveelheid hout moeten doorstappen die, hoog boven onze hoofden, achtergebleven is tijdens één (of meerdere) van dit natuurgeweld.
Dan wordt nog meer duidelijk dat we hier écht niet willen zijn mocht dit gebeuren.  Er is immers nergens een uitweg tussen die, soms tot 150m hoge, bijna verticale rotswanden.



Soms wordt de canyon wat breder zodat er ruimte is voor wat groen.




De grillig gevormde rotsen zijn prachtig en deze bewolkte dag zorgt er voor dat er geen storend zonlicht binnenvalt, wat het makkelijk maakt om foto's te maken zonder felle contrasten.


Na zowat 1,5u stappen komen we ineens in een vrij open ruimte terecht met enkele grote alkoven en waar er zowaar voldoende zonlicht is om bomen en planten te laten groeien.  Ik had van een Amerikaanse vriend vernomen dat dit bij een day hike het ideale keerpunt is.  We stoppen hier dan ook even om een stuk fruit te eten en om van de oorverdovende stilte te genieten.  Wat is het hier mooi en hoe kan stilte oorverdovend zijn....  En zeggen dat we binnen 2 dagen in de hectiek van Las Vegas zijn...pfff, wat een contrast...




Na een tijdje vangen we de terugweg aan.







Na zo'n 3u komen we terug bij de trailhead.  We hebben in totaal 9,8km gestapt.

Terwijl we onze andere schoenen aan het aantrekken zijn raken we (weeral...) aan de praat met opnieuw een koppel uit, geheel toevallig, Denver.  Het blijven fervente hikers te zijn die hier al meer dan 30 jaar komen.  Uiteraard kennen ze de streek van binnen en van buiten, maar wát was ik fier als ik hem toch nog enkele plaatsen kon noemen die ze nog niet kenden.  Dus, Will, ook in jullie mailbox straks een berichtje van ons ;-).
Ook dit waren bijzonder sympathieke én interessante mensen en we schrikken ons dan ook een hoedje als blijkt dat het ondertussen al meer dan een uur later is sinds we bij de auto aankwamen.
Als we nog een beetje op tijd in Kanab willen zijn moeten we nú vertrekken.

We komen tenslotte aan bij het hotel om 18u30.

Dat was onze laatste, heerlijke, volledige dag schitterende natuur.  We hebben immers besloten om de hikes van morgen te schrappen.  We gaan wél nog de UT-9, ofwel de Scenic Drive, door Zion NP rijden.  Die hebben we nog maar 1x gereden in Oost-West richting en dit is inmiddels al enkele jaren geleden.

Las Vegas, here we come...maar enkel omdat het moet voor onze terugvlucht...


Het weer : zwaar bewolkt, 20-23°C


Overnachting in Victorian Inn
Aantal km gereden : 185

Geen opmerkingen: