Voorbeschouwing




We vliegen op 4 april 2014 met United Airlines van Brussel naar Montréal en vandaar, via Chicago, verder naar Las Vegas.  Op 19 april 2014 komen we via dezelfde route terug.

Afhankelijk van het weer/road conditions zal dit de route worden.
Niettegenstaande we al ettelijke keren in de regio waren zijn dat toch allemaal totaal nieuwe bestemmingen waar we nog nooit eerder waren (behalve dan de slaapsteden uiteraard).
Deze vakantie staat in het teken van mooie rotsstructuren en slot canyons. We zijn van plan om enkele bijzonder pittige hikes te doen, zoals op dag 2, 4, 5 en 9.
Omdat we op dag 4 én 5 behoorlijk ver (6u heen en terug) over de Hole in the Rock road moeten hotsebotsen overwegen we om dag 4 in de auto te slapen (eigenlijk niet onze dada, maar nood breekt wet... :( ).
Op die manier kunnen we dag 5 vroeg aan de hike naar de Coyote Gulch beginnen vermits er daar toch zo'n 8-9u moet voor gerekend worden.
Niet alles wat op de planning staat zal ook effectief gedaan worden. Op dag 9, 10, 12, 13, 14 en 15 zullen we de dag zelf beslissen wat we laten vallen.


On April 4, 2014 we fly with United Airlines from Brussels to Las Vegas, by Montreal and Chicago. On April 19, 2014, we fly the same route back.

Depending on weather / road conditions, this will be the route.
Although we have been several times in the region, those are all completely new destinations where we've never been before (except for the sleeping cities of course).
This trip is one of  beautiful rock structures and slot canyons. We plan to do, such as on days 2, 4, 5 and 9 a few rather tough hikes.
Because on day 4 and 5 we have to drive a long way on the dirt road Hole in the Rock (3hrs single way), we consider sleeping in the car the night of April 8th (actually not our favorite thing, but necessity knows no law ... :(). This way we could start early in the morning our hike to Coyote Gulch which takes about 8-9hrs.
Not everything on the schedule will be done. On day 9, 10, 12, 13, 14 and 15 we will decide that very day what to drop.








04-04-14 - Brussel - Las Vegas



We vliegen met United van Brussel, via Montréal en Chicago naar Las Vegas.

04/04/14 10:40 - 12:15 Brussel (BRU) - Montreal (YUL)         AC8329    A330-300
--> Flying time : 7u35
04/04/14 14:42 - 16:10 Montreal (YUL) - Chicago (ORD)       UA4256    Embraer RJ135
--> Flying time : 2u28
04/04/14 17:55 - 19:53 Chicago (ORD) - Las Vegas (LAS)      UA0795    A319
--> Flying time : 3u58

De eerste vlucht wordt verzorgd door Air Canada en dat is meestal met één van hun Airbussen A330-300, zowat onze favoriet voor lange-afstandsvluchten : bijzonder veel  beenruimte, fris interieur, USB-opladers bij elke stoel en een heel goed entertainmentsystem.  Van dat laatste maken we wel heel wat minder gebruik dan vroeger vermits we op de iPad de films zetten die we van plan zijn te bekijken.



Bij het inchecken in Zaventem kregen we ook de kans om een latere vlucht te nemen tegen 300€ vergoeding voor aankomst later vandaag, of 600€ aankomst morgen. Maar met nog 2 aansluitingsvluchten voor de boeg hebben we toch maar voor het zekere gekozen en zijn er niet op ingegaan.

De vlucht vertrekt precies op tijd richting Montréal en na wat eten, film kijken en een kort dutje beginnen we al aan de landing.  Het verwondert ons dat er nog gigantisch veel sneeuw ligt en dat bepaalde rivieren zelfs  nog dichtgevroren zijn.






In Montréal is het, naar "goede" gewoonte, weer een echte Canadese soep : niemand die wist of de bagage opnieuw moest ingecheckt worden (zoals altijd het geval is in Toronto), op het vliegtuig enkel het in te vullen document voor de VS gekregen terwijl iedereen nu ineens ook door de Canadese douane moest en dus ook nog het Canadese papier moest invullen. Bij US Immigrations slechts 2 (!) loketten bemand terwijl er ellenlange rijen stonden...pfff...eigenlijk altijd hetzelfde én moeilijk te begrijpen dat men er hier in 2014 nog altijd zo'n zootje van maakt als men in Canada landt en verder vliegt naar de VS.
Na wat vertraging vertrekken we richting Chicago met een Embraer 135, een klein, "gezellig" toestel van 1 stoel, gang en 2 stoelen.
De vertraging wordt voor een groot stuk ingehaald tijdens de vlucht en we landen veilig en wel in Chicago O' Hare.



Hier blijkt ook de vlucht naar Las Vegas serieus overboekt en men begint met het "terug kopen" van stoelen aan 300$.  Blijkbaar gaan er daar te weinig mensen op in en men drijft stelselmatig de compensatie op tot 700$.  Als we al in het vliegtuig zitten blijkt er nog 1 overboeking te zijn en men komt zelfs aan boord om verder te bieden.  Tenslotte stapt er nog 1 passagier terug af, een compensatie van liefst 1000$ rijker + hotelovernachting in Chicago + vlucht 's anderendaags.
Mocht zich dat op de terugreis voordoen dan zouden we niet lang twijfelen...

We komen tenslotte, perfect op tijd, om 19u55 aan in Las Vegas.


In tegenstelling tot in december krijgen we de bagage nu wél direct.
We halen de auto op bij Alamo.  Het wordt opnieuw een Chevrolet Equinox.  We hebben nog getwijfeld tussen een luxueuzere Ford Edge, maar die was slechts 2WD en in het Zuidwesten zou ons dat wel eens zuur kunnen opbreken...

Om 22u30 liggen we in bed, we zijn precies 25u wakker/op de been geweest...

Overnachting in La Quinta Inn & Suites Las Vegas Airport South
Aantal km gereden : 10

05-04-14 - Las Vegas - Zion (Kolob Canyon) - Hurricane





In tegenstelling tot alle voorgaande VS-reizen hebben we een "normale" eerste nacht en worden pas om 6u00 voor het eerst wakker, wat toch wel heel erg laat is na een trans-Atlantische vlucht.
Na het bijwerken van de blog en mails vertrekken we om 9u richting Zion NP.  Deze keer wordt het echter niet Zion Canyon, maar wel het noordelijke, en heel wat minder bezochte, Kolob Canyon.
We stoppen onderweg in St-George voor de aankoop van drank en eten en komen rond 12u aan bij Kolob Canyon.  Ondertussen hebben we ons uurwerk een uur moeten doordraaien vermits we de grens tussen Nevada en Utah overgestoken zijn.





We lopen eerst naar goede gewoonte binnen in het Visitor Center, deze keer niet enkel om bepaalde inlichtingen te vragen, maar ook om een nieuwe National Parks Annual Pass aan te schaffen.  Deze geeft ons voor 80 dollar een volledig kalenderjaar onbeperkt toegang tot alle Nationale Parken in de VS.  Als je weet dat een enkel ticketje voor bvb Zion NP al 25 dollar kost, dan is de rekensom snel gemaakt.  Bovendien is het bij de ingang van een park veel makkelijker, gewoon eens de pas tonen en je rijdt zo verder.  Nu hebben ze blijkbaar weer iets nieuws ingevoerd : een houdertje waar de pas (is eigenlijk de grootte van een bankkaart) in past en dit hang je aan de spiegel.  Op die manier zien de Rangers op elk moment (ook bvb op de parkings bij de trailheads) of iemand met alles in orde is.
Naast deze pas moesten we echter nog 2 zaken vragen : ten eerste of we onze waterschoenen zouden nodig hebben voor de hike (Tailor Creek Trail) die we vandaag gepland hadden.  Het antwoord was "nee".  Tweede vraag die we stelden was of de Kolob Terrace Road volledig berijdbaar was.  Ook hier was het antwoord "nee".  Grote stukken zijn blijkbaar nog ondergesneeuwd en er wordt daar nooit sneeuw geruimd.  We hadden dat wel min of meer meegerekend in de voorbereiding, want meestal gaat die maar volledig open vanaf mei.  Bovendien is het, grotendeels, een dirt road.  Dus zelfs als alle sneeuw gesmolten is duurt het nog een tijdje vooraleer die echt "passable" is.

Nadat we onze lunch gegeten hadden rijden we naar het eindpunt van de Kolob Road, die zo'n 5 mijl lang  is.

--> onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--



Helemaal op het einde doen we onze eerste, korte, trail : de Timber Creek Overlook Trail.  Althans het is de bedoeling om die direct te gaan doen, maar... ik weet niet wat dat is met ons en Zion, maar de sneeuw is hier nooit ver af.  En niettegenstaande we daarnet nog onze luch aten in een zalig zonnetje bij zo'n 20 graden, begint het hier toch wel ineens te....sneeuwen...
Het is echter heel korte duur en na zo'n 5 minuten schijnt de zon alweer.
Het is een korte trail van zo'n 1 mijl met ook weinig hoogteverschil, ideaal om de benen op te warmen na de winterslaap (althans sinds eind december...).  Op het eindpunt heeft men er een schitterend uitzicht op het South Kaibab plateau tot de North Rim van de Grand Canyon.  De dreigende wolken zorgen voor wat extra pigment.




Daarna keren we terug naar het beginpunt van de Kolob Road voor de eerste echte trail : de Tailor Creek Trail (of Middle Fork of Tailor Creek).



De trailhead bevindt zich op zo'n 2 mijl van het Visitor Center.
Het is een vrij makkelijke trail : 2,5 mijl (one-way) en met een hoogteverschil van zo'n 150-200meter.


In totaal moet men zo'n 40 (!) keer door de Taylor Creek (vandaar onze vraag in het VC voor waterschoenen), maar die is nergens diep en overal liggen er voldoende stenen om het zonder natte voeten te kunnen afwerken.



Er wordt bij het beginpunt aangegeven dat men er zo'n 4 uur over doet, maar dat is zwaar overdreven, of je moet of bijzonder traag gaan, of bijzonder veel stoppen.  Wij hebben er in totaal, fotostops incluus, zo'n 2,5u over gedaan.
Onderweg zijn er heel wat mooie fotomogelijkheden van de rode rotsen van Zion.





Onderweg komen we ook langs 2 historische cabines : de Larson Cabin (die door de lichtinval een bijzonder fotogeniek beeld oplevert) en de Fife Cabin.  Beiden werden gebouwd in de jaren 1930, dus vóór Kolob Canyon toegevoegd werd aan Zion NP (wat in 1956 gebeurde).

Larson Cabin.






Fife Cabin.


Niettegenstaande de mooie hike is het hem hier toch vooral om de eindestemming te doen : de schitterende Double Arch Alcove.

Het is hem hier immers niet zozeer om de trail zelf te doen, maar wel om de beloning die op het einde volgt :   Double Arch Alcove.  We zijn er op het juiste fotomoment, namelijk als de wanden diep rood kleuren door de weerkaatsende zon op de tegenoverliggende rotsen.




Wij kunnen hier echter niet lang blijven want ineens steekt er een werkelijk stormachtige wind op waarbij de temperatuur echt naar beneden schiet.  De lol is er hier dan ook snel af en we beginnen aan de terugtocht.
Hier op EveryTrail  kan je onze hike zien, inclusief  foto's, afstand, tijd en hoogteprofiel.

Net als we terug bij de auto zijn begint het opnieuw licht te sneeuwen en van de mooie rode rotsen van Zion is binnen de 5 minuten niets meer te zien.


Opnieuw is het echter direct afgelopen en schijnt de zon weer.

Vermits we nu niet de volledige Kolob Terrace Road kunnen rijden besluiten we om het meest zuidelijke stuk te rijden, vertrekkend uit Virgin.
Hier is ze ook geasfalteerd en perfect berijdbaar.  De scenery is, mede dankzij de soms bijzonder donkere, dreigende wolken fantastisch mooi.  We kunnen deze weg echt aan iedereen warm aanbevelen.  Pas echter wel op : je rijdt een stuk door Zion NP (Kolob Canyon) en je hebt dus een toegangsbewijs nodig.  Langs deze weg ligt overigens ook 1 van de trailheads voor de bekende Subway-hike.





Eens we buiten de grenzen zijn van Zion draaien we terug en krijgen opnieuw gans andere uitzichten te zien op de rode rotstorens van Zion.  Wondermooi en, nogmaals, een absolute aanrader.  Tenslotte vraagt dit maar zo'n half uurtje en je ziet Zion eens van een totaal andere kant.





We komen tenslotte om 19u aan in het hotel in Hurricane.  Onze eerste dag is met glans geslaagd...


Het weer :wolken, zon en...zowaar een sneeuwbui in Zion, Kolob Canyon.  Tempertuur variërend van 22°C (Las Vegas) tot 9° in Zion, Kolob (tijdens korte sneeuwbui).

Overnachting in Comfort Inn
Aantal km gereden : 372

06-04-14 - Hurricane - White Domes - Kanab



Vandaag beleefden we één van de absolute hoogtepunten van al onze Zuidwest-reizen : Canaan Mountain en de White Domes.  Wel een erg lastige hike, 12km en 700m constant klimmen, maar het was elke zweetdruppel meer dan waard.

In het plaatsje Hildale nemen we de dirt road Canaan Mountain Road.  Die is, bij droge toestand, makkelijk te rijden alhoewel er wel heel diepe sporen in zijn.  Maar met wat omzichtigheid moet dat zelfs mogelijk zijn met een gewone personenwagen.



--> bovenstaande video wordt weergegeven aan 1,5x de werkelijke snelheid <--

We vertrokken aan de trailhead om 10u20 en al heel vlug is er een fotomoment : The Eye of Heaven, een mooie arch hoog rechts in de rotswand.



Aanvankelijk is het pad helemaal niet lastig en heel goed te volgen.  We lopen wel door diep zand en tussen struikgewas, maar er is niet echt veel hoogteverschil.


40 minuten na de start van de hike is er het eerste hoogtepunt van de dag : de "subway" : hier heeft de rivier de rotsen in een halve boog weg geërodeerd tot een aaneenschakeling van watervalletjes, halve rotsboog begroeid met allerlei kleine plantjes en een kabbelend beekje.  We maken hier heel wat foto's van de watervalletjes en de begroeide rotsen.








Na 45minuten vertrekken we hier en we lopen links langs het watervalletje omhoog, waarbij het uitkijken is op de gladde, natte rotsen.  Nu gaat het pad vrij steil omhoog langs de linkerkant van de canyon.  We klimmen onafgebroken om een hoogteverschil van 700m te overwinnen.  Niet van de poes, ook al omdat we voortdurend in de zon lopen.



Het verveelt echter geen moment dankzij de mooie omgeving.


 
Het pad staat nergens aangeduid maar is vrij goed te volgen.



Soms is het echt lastig klauteren over hoge rotsen en we hebben dan ook meer dan eens elkaars hulp nodig om een hindernis te overwinnen.



Na heel wat klim- en klauterwerk komen we bij een volgend herkenningspunt : Top Rock, een soort platte hoodoo bestaande uit verschillende lagen en van waar men dit uitzicht heeft.


Vooraleer men hiervan geniet is het van cruciaal belang om hier ofwel de GPS-coördinaten vast te leggen ofwel om één of ander markeerpunt aan te brengen zodat men het pad terugvindt om later op de dag terug naar beneden te gaan.  Het is immers, bij de terugkeer, niet evident om dat juiste pad terug te vinden.
Toen wij er waren stond deze cairn er :



De uitzichten van hieruit zijn bijzonder mooi.  We kijken op de rood/witte rotsen aan de overkant van de canyon, maar vooral op de nog mooiere bergflank aan de linkerkant.


Vanaf hier heeft men absoluut een GPS nodig om de hike verder te zetten.  De sporen van het pad verdwijnen al heel snel, ook al omdat we door laag struikgewas lopen.
Iets verder beginnen we op slickrock te lopen wat het al helemaal onmogelijk maakt om eerdere sporen te zien.
De omgeving is hier bijzonder mooi met vooral aan de rechterkant de ene mooie gekleurde rotsstructuur na de andere.  Het doet ons meteen denken aan de Coyote Buttes North in de omgeving van The Wave.  De rotsen bestaan hier ook uit lagen van dieprode kleur, afgewisseld met wit.







We lopen hier ook een lang stuk door een wash.  Er is hier weinig hoogteverschil, maar het diepe zand maakt het stappen niet echt makkelijk.
Hier en daar staan er ook nog kleine plasjes water.




We beginnen opnieuw te klimmen, voornamelijk op slickrock, en de omgeving wordt nóg mooier en de kleuren meer en meer uitgesproken.



Overal diezelfde rood/witte rotsen met "Wave-achtige" lijnen zoals bij oa de Coyote Buttes die geweldig afsteken tegen de azuurblauwe lucht.  De vegetatie vermindert ook duidelijk en we lopen nu ononderbroken op slickrock.  Dat loopt heel makkelijk, maar de hellingsgraad gaat ook, net zoals de hartslag, opnieuw de hoogte in.







We komen bij heel mooi gekleurde witte rotsen, met daarin gele strepen.




En dan zien we ineens de White Domes voor ons opdoemen.  Wat een beeld om die helwitte rotsen, in diverse structuren tegen de diepblauwe lucht te zien contrasteren.




We moeten  nog een stukje klimmen want we weten dat er helemaal op de top nog een beloning wacht : de rode torens van Zion NP.


De laatste meters lopen vrij makkelijk en bijna boven kijken we nog eens achterom.



en dan...wauw...wat een fenomenaal uitzicht : we zien Zion NP helemaal aan onze voeten liggen, met daarachter nog besneeuwde bergtoppen om het plaatje compleet te maken.










Kunnen we op een betere/mooiere plek onze lunch eten?  Info : het is inmiddels 13u30 en we zitten op een hoogte van 2108m.


Overal waar we rond ons kijken zien we prachtige landschappen en we catalogeren op dit ogenblijk al deze hike bij de absolute hoogtepunten van al onze Zuidwest-reizen.  Niet enkel dit eindpunt, maar eigenlijk de volledige beklimming tot bij de White Domes.

We blijven hier heel lang en nemen heel wat foto's.  Niet enkel van de White Domes, maar ook van Zion en heel mooie rotsvormen in de omgeving.  De maan op de achtergrond zorgt voor nog wat extra.







Overal waar we kijken zien we de prachtigste rotsstructuren met als het ware gekleurde aders die de mooiste lijnen trekken.
























We gaan nog even op zoek naar bijzondere rotsvormen en worden zelfs geholpen door...de maan.










Uiteraard hebben we DJI meegenomen en we maken nog enkele schitterende beelden van de White Domes en omgeving.






Nog een laatste keer rondlopen en genieten van al dat moois.  Door de zakkende zon worden de kleuren nog warmer.












Het is inmiddels 16u10 geworden als we de terugweg aanvatten.











Uiteraard loopt dit, in dalende lijn, heel wat vlotter en amper 40 minuten later staan we al opnieuw bij de subway.








Hier maken we ook nog luchtbeelden  met de DJI.

Na zowat een halfuurtje vertrekken we opnieuw en we komen tenslotte om 17u50 terug bij de auto en als we nog 1x achterom kijken zien we eigenlijk wat we een ganse dag gezien hebben : een schitterend uitzicht.


We hebben van de ganse dag enkel nog een koppel gezien bij de subway, maar die zijn we later nergens meer tegengekomen.  Voor de rest waren we dus voortdurend helemaal alleen, enkel omringd door een prachtige natuur.

Woorden schieten eigenlijk te kort om deze hike te beschrijven.  Absoluut de mooiste die we ooit gedaan hebben in het Zuidwesten.

Op EveryTrail staat onze volledige hike inclusief (niet de beste, want louter ter oriëntatie) foto's.

We rijden opnieuw door Hildale waarbij het opvalt welke bijzonder sfeer er hier hangt.  Hildale is immers een mormonendorp en alle huizen zijn omheind met hoge muren.  Als er al eens een poort openstaat zien we vooral...talloze auto's (zo veel auto's bij elk huis hebben we nog nergens gezien).  Heel kort zien we ook een vrouw in de typische klederdracht met lange rokken en een witte kraag.  Voor de rest zien we helemaal niemand...precies een uitgestorven dorp of, zoals het in werkelijkheid is, een bijzonder gesloten gemeenschap die geen pottenkijkers duldt in onder andere hun polygamie.

Na een uurtje komen we aan in Kanab waar we gaan eten bij Rocking V, ons favoriete restaurant in Kanab.

Als we terug in het hotel zijn hebben we nog een heel aangename babbel op de kamer van 2 fijne Alles-Amerika-forumleden, Wim en Lydia.  Ze hebben deze morgen the lottery gewonnen voor The Wave en zijn uiteraard, volkomen terecht, in de wolken.
Omdat wij er vorig jaar 2x geweest zijn kunnen we nog heel wat tips geven en ze downloaden ook onze route van EveryTrail.  Er is daar in de buurt immers heel wat meer te zien dan enkel The Wave.

Een speciaal woordje van dank gaat vandaag naar Ivon die mij enkele maanden geleden een mail stuurde en mij wees op het bestaan van "een White Wave" in de buurt van Canaan Mountain.  Een plek waar ik nog nooit van gehoord/gelezen had.  Na wat opzoekwerk op diverse fora en mails naar Amerikaanse vrienden kwam ik bij Water Canyon - White Domes terecht.  Zonder Ivon was er vandaag echter geen schitterende dag geweest naar de White Domes.  Bedankt, Ivon !

Het weer : wolkeloze, staalblauwe lucht.  Soms werden we op onze wenken bediend met enkele "fotografenwolkjes".  Temperatuur rond de 20°C.

Overnachting in Victorian Inn
Aantal km gereden : 126