09-04-04 - Escalante - Coyote Gulch - Escalante




9 april vandaag, dat wil zeggen de verjaardag van pa/opa.  Hij is spijtig genoeg overleden in oktober 2013, maar we proberen de traditie in stand te houden om op deze dag iets te plannen wat we niet te snel zullen vergeten.  In 2012 was dit Blue Canyon en vorig jaar onze memorabele sneeuwrit over de Million Dollar Highway.  Dit jaar dus de hike door de Coyote Gulch.

Hierover schrijft de bekende fotograaf Laurent Martrès in zijn boek Photographing The Southwest :
"I have had the good fortune to visit over seventy countries and to trek to the far corners of the world and I rank Coyote Gulch up there with the greatest hikes of all. To me, Coyote Gulch epitomizes the best that Southwest's Canyon Country has to offer : huge, colorful canyon walls, beautiful desert varnish, remarkable geologic features such as bridges and arches, a perennial stream, hanging gardens of ferns, cottonwoods, great little waterfalls, lots of birds and wildlife, wonderful campsites everywhere. Above all, it has an unmatched ratio of beauty and enjoyment versus physical exertion and risk. This is a must-see location in one's lifetime, well worth a little advance planning and preparation. "

Andere citaten die men kan lezen op internet zijn onder andere : "Was dem Auge geboten wird ist absoluter Wahnsinn", "Den schönsten Canyon der Welt", "a dream location", enz...

Wel, we kunnen inmiddels zeggen dat niets van bovenstaande overdreven is.
Maar...het verslag zal niet meer voor vandaag zijn.  We beleefden vandaag andermaal een dag om nooit meer te vergeten.  Een hike die torenhoog in ons lijstje komt van alles wat we in onze Zuidwesten-reizen gezien hebben.  Maar...ook torenhoog in ons lijstje van hikes waarbij we het meest afgepeigerd waren...
We hebben zowat 20km gelopen, voor 80% in diep, los zand.  Over rotsen geklauterd, door het water gelopen, van rotsblokken gesprongen enz.
Als voorgerecht moesten we door Crack in the Wall ; een spleet die niet breder is dan 30cm.  En als toetje "mochten" we een zo goed als verticale rotswand opklauteren, op handen en voeten en zorgen dat ons zwaartepunt voortdurend zo dicht mogelijk bij de rotswand bleef.
Eénmaal die "laatste" hindernis overwonnen wachtte ons nog een voortdurend stijgende 4 slotkilometers over slickrock (wat zijn we Onze Lieve Heer (of misschien was het wel pa/opa...) dankbaar dat hij net dan een scherm voor de zon plaatste...) en opnieuw diep zand.

Het was, voor onze gewoonte, behoorlijk "druk" vandaag : we hebben een praatje geslagen met 2 jonge backpackers uit de streek en nog een koppel uit Alaska.  Voor de rest...enkel vogels en hagedissen.

Wát een absolute topdag opnieuw!  Het heel uitgebreide verslag volgt dus later.

--> update 03 mei 2014 : verslag Coyote Gulch

Na opnieuw iets meer dan een uur (40 mijl) washboarden over de Hole in the Rock Road slaan we linksaf de Fortymile Spring Road in.  Deze moeten we 7 mijl volgen tot bij de trailhead (hier stopt de weg ook).  De eerste 5 mijl zijn op sommige plaatsen heel slecht met voortdurend diepe putten.  De laatste 2 mijl (er staat een waarschuwingsbord) bestaan uit heel diep zand.  Wij hadden ons vooraf geïnformeerd bij de BLM in Escalante over de toestand van deze 2 mijl en vermits het hier vorige week blijkbaar een beetje geregend had was het zand nog niet zo diep als gewoonlijk.  We kregen dus groen licht.  Veel overschot hadden wij echter niet met onze AWD en soms was het kwestie van "het momentum" niet te verliezen in de stroken met diep zand.  Indien die laatste 2 mijl nog slechter zijn parkeert men best de wagen aan het waarschuwingsbord.  Verder parkeren is, door de smalle breedte van de weg, onmogelijk.

Na ons nog wat ingewreven te hebben met zonnemelk en de rugzakken (1 met de DJI en 1 met alle andere gerief) gemaakt te hebben vertrekken we om 10u30 richting Crack in the Wall.  Het is de bedoeling dat we hier de afdaling naar de Coyote Gulch zullen beginnen.  Maar eerst leggen we nog de coördinaten van de parkeerplaats vast in de GPS, kwestie van vanavond niet verloren te lopen.

We lopen zowat 1,7 mijl over slickrock (soms staan er cairns, maar zonder GPS zou het toch moeilijk zijn).  We zijn om 11u05 bij Crack in the Wall en dat is het fenomenale uitzicht waar we op getrakteerd worden :


Als voorgerecht kan dit alvast tellen.  Rechts zien we Stevens Arch, die met 68 meter spanwijdte tot de top-10 van grootste Arches in de VS behoort.  Onder Stevens Arch zien we, tussen het groen, de Escalante River.

Ingezoomd op Stevens Arch.


De omgeving is hier prachtig en we zouden hier al direct een tijdje willen blijven, maar we hebben zo'n 20km te gaan vandaag, dus maken we maar beter voort.

Hier zien we ook al waar we ons zullen moeten doorheen wurmen, de zogenaamde Crack in the Wall, een rotsspleet van zo'n 30cm breedte.


Eigenlijk zijn er 3 spleten waar we door moeten en 2 daarvan zijn zo smal dat het onmogelijk is om de rugzakken mee te nemen.  Gelukkig hebben we een touw mee, zodat we ze langs de rotswand kunnen naar beneden laten.  Maar zelfs zonder rugzakken is het behoorlijk wringen en we passen er, met onze 80kg, maar net tussen.
Bij de eerste Crack moeten we ook nog eens langs een hoop rotsen naar beneden klauteren.




De tweede is net breed genoeg om onze rugzakken te kunnen bijhouden.



Dan moeten we een stukje doen dat niet bepaald geschikt is voor mensen met hoogtevrees.



Om tenslotte bij de veruit smalste Crack in the Wall te komen, tevens de langste.  Hier is het opnieuw onmogelijk om de rugzakken mee te nemen (zelfs de zonnebril moet op het hoofd ipv aan de touwtjes op de borst) en ze gaan opnieuw met een touw naar beneden.





Om 11u45 zijn we Crack in the Wall voorbij en we komen eerst op een rotsachtig stuk.


Dan volgt de afdaling van een 200m hoge zandduin.  Onderstaande foto is van beneden genomen, met de Crack in the Wall helemaal bovenaan.  Het is inmiddels 12u geworden.


Hier kan men ook al helemaal naar de bodem van de canyon door eerst zo'n 0,3 mijl naar rechts te gaan.  Op die manier krijgt men een heel mooi uitzicht op Stevens Arch.  Omdat we echter gehoord hadden dat de canyon op een bepaald punt zo goed als volledig geblokkeerd is door grote rotsblokken, kozen wij er voor om de zekere weg te nemen en naar links te gaan.  Stevens Arch zie je op onderstaande foto nog net om de hoek piepen.


Via heel wat serpentines gaat het nu rechtstreeks naar de Canyon floor.





We komen ook langs de grote rotsblokken waarvan sprake hierboven.


En zijn om 12u25 op de Canyon floor.


Waar we al direct verwelkomt worden door een trouwe metgezellen van de voorbije dagen.


Vanaf hier is het puur genieten van zoveel natuurschoon, de absolute rust wat enkel maar "verstoord" wordt door fluitende vogeltjes en de kabbelende Coyote Creek.  Die moeten we ontelbare keren oversteken.  Soms lukt dat aardig over rotsen, soms lopen we wat in het water en soms komt er wat springwerk aan te pas.  We houden de ganse dag onze voeten droog en hoeven zelfs onze waterschoenen niet aan te trekken.









Inmiddels is het 13u10 geworden en dus tijd voor de lunch.


Om 13u30 gaan we opnieuw verder tot we bij een heel mooie plek komen om eens een tijdje te genieten en om enkele luchtbeelden te maken met de DJI.  Het is inmiddels 14u.








Onderstaande foto's zijn videosnapshots gemaakt met de DJI/GoPro.








Om 14u20 gaan we verder met de hike.  Echt snel gaat dat niet want de fotostops zijn talrijk.  We kijken ons de ogen uit naar watervalletjes, gigantische alkoven en gekleurde rotswanden.  Wát is het hier mooi!

















Om 15u komen we langs Cliff Arch, hoog boven in de canyonwand.


Hierna volgt een minder spectaculair stuk, al is het nu ook niet bepaald "saai" te noemen...




Ineens duikt dan, midden in de canyon, de Coyote Natural Bridge op.




Ook daarna blijft de canyon een lust voor het oog...





...met als toetje de watervallen met de grote alkoof op de achtergrond.






Na zowat 10km in de Coyote Gulch komen we bij Jacob Hamblin Arch.  Het is inmiddels 16u50.



Hier wacht ons het moeilijkste gedeelte van de ganse dag : hier moeten we uit de canyon langs een bijna verticale wand slickrock.  Wie hier niet kan opklimmen kan niet anders dan de volledige hike terug te doen.  Iets wat, op 1 dag, onmogelijk is.  We hebben dus geen andere optie en vatte de klim aan.  Als je vóór de wand staat acht je het totaal onmogelijk op hier omhoog te klimmen.  Een beetje rondkijken naar steunpunten helpt echter, en hier en daar zien we zelfs kleine stukken uitgehakt uit de rots, allicht nog iets wat gedaan werd door de oorspronkelijke bewoners.
Het is behoorlijk goed uitkijken en eventueel iets terugkomen om toch maar enige steun te vinden.
Hier kijkt men best ook niet meer achterom of naar beneden...




Eens boven is dit het uitzicht en zien we pas (of beter gezegd, "zien we niet meer") hoe steil/verticaal die wand wel is.



De dubbel boog van Jacob Hamblin Arch van bovenaf gezien.


Vanaf hier wacht ons nog 4 km onophoudelijk stijgen tot bij de auto.  Gelukkig loopt dit voor zo'n 90% over slickrock.  Slechts 10% gaat door los zand.  En zelfs hier vinden we nog bizarre rotsformaties.



Slickrock zo ver het oog reiken kan.





Nog een stuk door los zand.


Om 18u20 komen we aan bij de auto.  Nadat we ons wat verfrist hebben en nog heel wat gedronken hebben vertrekken we opnieuw richting Hole in the Rock Road.  We komen tenslotte om 20u00 aan bij het hotel.

Wát een fantastische dag, wát een uitzonderlijke hike door één van de mooiste canyons van het Zuidwesten!

Maar vooraleer nu iedereen morgen met hoge hakken of sneakers de Coyote Gulch wil gaan verkennen, graag volgende waarschuwingen :

1. begin er absoluut niet aan zonder goede fysieke conditie, en daarmee bedoel ik dan niet dat je in staat bent om 3x per week te biljarten...

2. mensen met hoogtevrees, gelieve zich te onthouden.  Als je de verticale rotswand omhoog moet en je blokkeert halverwege is er geen weg terug.  Achterom of naar beneden kijken is geen optie, anders wacht er slechts 1 bestemming : de dieperik van de Coyote Gulch.  Dus als je al hoogtevrees hebt als je van de bovenste verdieping van de Burj Dubai naar beneden kijkt, geen Coyote Gulch.

3. wij wegen zelf 80kg voor 1.80m en 1.90 en konden maar amper door de Crack in the Wall (onze rugzakken lieten we eerst naar beneden met een touw (zelf meebrengen)).  Zowel onze buik als onze rug schuurden langs de rotsen.  Bvb de zonnebril aan een touwtje op de borst laten hangen was onmogelijk.

4. in de zomer absoluut af te raden.  Het was vandaag ook wel 25° maar, gelukkig, niet altijd zon.  We hebben elk 3 liter opgedronken onderweg en nog eens direct elk een liter als we bij de auto kwamen.  Daarnet in het restaurant heb ik 4 Sprites gedronken van 50cl...

5. zonder GPS is deze hike onmogelijk.  Zolang je in diep zand loopt zie je, meestal, wel sporen, maar eens op de slickrock is dat gedaan.  En de weg terug naar de auto loopt zo'n 3km over slickrock.  Hier staan ook nergens cairns.

6. de Ferrari laat je best in de garage : de aanrijroute is de Hole in the Rock Road (40 mijl dirt road) en vervolgens 7 mijl Fortymile Spring Road waarvan de eerste 5 mijl op sommige plaatsen heel slecht zijn (voortdurend diepe putten vermijden) en de laatste 2 mijl (er staat een waarschuwingsbord) uit heel diep zand bestaan.  Wij hadden ons vooraf geïnformeerd bij de BLM in Escalante over de toestand van deze 2 mijl en vermits het hier vorige week blijkbaar een beetje geregend had was het zand nog niet zo diep als gewoonlijk.  We kregen dus groen licht.  Veel overschot hadden wij echter niet met onze AWD.


De route staat op EveryTrail en TripTrack


Ter info nogmaals het tijdsbestek :

08u50 : begin Hole in the Rock Road
10u00 : Fortymile Ridge Trailhead
10u30 : start hike
11u05 : aankomst bij Crack in the Wall
11u45 : Crack in the Wall voorbij
12u25 : Canyon floor
13u10 : lunch
13u30 : opnieuw verder
14u00 : luchtbeelden met DJI
14u20 : verder met de hike
16u50 : Jacob Hamblin Arch en recht omhoog op de verticale rotswand
18u20 : terug bij de auto
20u00 : hotel


Het weer : zon en wolken, 25°C

Overnachting in Circle D
Aantal km gereden : 156

4 opmerkingen:

Unknown zei

Ik zou hier wel een videoverslag van willen zien, klinkt spectaculair!

kalaman zei

een uitgebreid verslag volgt zeker en vast later, Ina ;-)

Ineke zei

Applaus, wat ontzettend goed van jullie.Ben nu al erg benieuwd naar de foto's en het uitgebreide verslag.
Morgen een rustdag?

kalaman zei

Zoals je al kan zien aan het verslag van morgen, was het niet direct een rustdag Ineke ;-)