08-04-04 - Escalante - Broken Bow Arch - Escalante



Vandaag andermaal een topper op het programma : de hike naar Broken Bow Arch, een gigantische boog van 52 meter hoogte.  Om een idee van de grootte te geven : de veel bekendere Delicate Arch in Arches NP (Moab) is slechts 16 meter hoog.  Deze laatste is wel vele malen makkelijker bereikbaar en vandaar ook veel bekender.  De naam van de Arch verwijst naar het feit dat iemand er in 1930 een gebroken indianenboog vond.

De trailhead ligt 67 km ver langs een zijweg van de Hole in the Rock road.  Dit is een vrij ruwe dirt road die in de jaren 1870-1880 gecreëerd werd door Mormoonse pioniers die een doorgang zochten naar de Colorado Rivier.  Op het einde van de weg moesten ze een gat maken in de rotsen om hun paarden en karren 600 meter lager te kunnen laten zakken tot bij de Colorado Rivier.  Het was een helling van 25 graden met op sommige plaatsen zelfs 45 graden.  Uiteindelijk slaagde men er in om op 26 januari 1880 een doorgang te maken in de rotsen : The Hole in the Rock was een feit.

Na het aanleggen van Lake Powell stopt de Hole in the Rock Road dus bij het, lagergelegen, meer.

Eerst gaan we nog even binnen in het bijzonder mooie BLM-office in Escalante waar men ons verzekert dat de HITR Road momenteel vrij goed berijdbaar is.  Tevens informeren we naar de noodzaak voor waterschoenen voor de hike van vandaag én morgen.
Voor vandaag zullen we die, waarschijnlijk, niet nodig hebben, althans als we niet verder gaan dan de Broken Bow Arch.  De volgende canyon, de Fortymile Gulch ligt er immers heel nat bij, in zoverre dat we daar zelfs zouden moeten zwemmen.  Dat zullen we dus maar niet doen.  Spijtig, want we waren van plan om nog door te gaan tot bij Lake Powell.
Voor morgen, de Coyote Gulch,  nemen we wél zeker onze waterschoenen mee.

Om 9u30 zijn we bij het beginpunt van de HITR Road.  De "weg" ligt er vrij goed bij, maar is op sommige plaatsen toch erg washboarded.  De natuurlijke reflex is dan om sneller te beginnen rijden, maar net dit heeft als effect dat de weg nóg meer washboarded wordt.  Anderzijds is heel traag rijden ook geen optie want dan krijgt men echt de indruk dat de zuigers elk moment uit de motor kunnen gerammeld worden.
We proberen dan ook, op de washboarded stukken, een redelijke snelheid aan te houden om zo het effect minder te voelen.

We komen oa langs Carcass Wash, de plek waar op 10 juni 1963 een ongeval gebeurde met een open vrachtwagen waarop 49 scouts en hun begeleiders zaten.  Ze waren op weg naar de Colorado Rivier op het einde van de HITR Road (Lake Powell was er toen nog niet) toen hier de truck blokkeerde op de helling, achteruit bolde omdat de remmen niet werkten en vervolgens over de kop ging.
7 scouts en 6 volwassenen verloren het leven.



We slaan af op de ruwe BLM-276.  Hier is een high-clearance auto een noodzaak.  We volgen deze weg zo'n 2 km tot bij de trailhead, waar we aankomen om 10u40.

Nadat we de rugzakken gemaakt hebben en ons goed ingesmeerd hebben met zonnecrème (het is op dit uur immers al behoorlijk warm) vertrekken we om 11u15.  Niet na eerst echter nog onze naam in het Trail register geschreven te hebben.

Het eerste stuk is al meteen diep zand.  Gelukkig steil naar beneden, maar... dit betekent dus ook dat we die helling straks ook opnieuw terug op moeten.  We lopen rechts naar beneden en zien al heel snel het eerste herkenningspunt : een mooie hoodoo met een heel grote platte kap.



Het pad gaat heel steil naar beneden tot helemaal in de canyon.  Hier moeten we ons al direct tussen de heel dicht bij elkaar staande wanden doorwurmen.


Eigenlijk is er maar 1 punt waar men echt verkeerd kan lopen : na zo'n half uurtje komen we immers op een plek waar we 3 richtingen uit kunnen, maar de enige goede is gewoon rechtdoor.

Voorlopig is het hier nog altijd kurkdroog en heel zanderig.  Dat verandert eens we de Willow Gulch bereiken, zo'n 600m verder.  Hier stroomt immers de Willow Creek.  We zien ook dat er direct heel wat meer vegetatie staat en heel wat bomen met nieuwe, frisse, groene bladeren.



Hier en daar moeten we van de ene rots op de andere springen om onze voeten droog te houden, iets wat voorlopig nog lukt.  Soms staat er kniediep water maar daar kunnen we altijd net omheen door langs de ene of andere oever te lopen.  Hier is het wel op sommige plaatsen door de dichte begroeiing lopen.  We zien hier ook duidelijk hoe krachtig dat nu kabbelend beekje kan zijn.  De bomen liggen als luciferstokjes afgekraakt, allemaal uiteraard in de stroomrichting van de Willow Creek.  Hier wil je absoluut niet zijn bij een flash flood.  Hier en daar ook nog mooie gekleurde waterplassen.









Als we een watervalletje zien moet de Joby gebruikt worden.



We blijven het kronkelende beekje volgen dat, alleen al door het geluid, een verkoelend effect heeft.

Ongeveer een half uur verder (het is inmiddels 12u45) doemt, na een bocht, ineens de imposante Broken Bow Arch op.
Wauw! Wat een gigantische boog!






Dat kleine rode stipje, helemaal onder de Arch is mijn 1.90m grote zoon...


Kan men zich voor vandaag een betere plek indenken voor de lunch...


We spreken van de Broken Bow Arch en niét van een Bridge, om de eenvoudige reden dat ze niet gevormd werd door een rivier, maar wél door regen en wind.
Als we om 13u20 vertrekken en verder door de wash gaan, zien we dat de Willow Creek echter bezig is om, geduldig maar zonder ophouden, de rotsen weg te spoelen die de Arch ondersteunen.  Ooit zal de Broken Bow Arch dus allicht vernield worden door een, nu, kabbelend beekje...






We lopen verder langs het water en gaan, aan de achterkant van de Arch, de zanderige helling op.  Van hieruit zie je de Arch met op de achtergrond de Willow Gulch.  Hier ook weer mijn zoon als het minuscule rode stipje onder de Arch.



 Het valt ook op hoeveel mooie bloemetjes hier aan het bloeien zijn.


Vermits we dus, door de hoge waterstand, niet verder meer gaan lopen is dit ons verste punt en keren we terug naar de voorkant van de Arch om nog enkele luchtbeelden te maken met de DJI.








De Willow Gulch van bovenaf gezien.


Broken Bow Arch.





Om 14u30 vatten we de terugweg aan.






Als we bij de eindhelling komen is die nu precies nog steiler dan deze morgen... Er is immers,  op heel korte afstand, zo'n 60m hoogteverschil te overwinnen en dit in heel diep zand.  Bovendien is het inmiddels bloedheet en de zon brandt, net als gisteren, ongenadig op onze ruggen en hoofden...


En we komen eindelijk bij de platte hoodoo.


Met een overslaande hartslag zijn we om 15u30 terug bij de auto.

Wat een prachtige hike opnieuw.  Ook hier, net als bij de White Domes, is niet enkel het doel mooi, maar ook de hele hike er naar toe.
De enige levende wezens die we vandaag gezien hebben zijn enkele vogels en tientallen hagedissen.

Onze hike staat inmiddels op EveryTrail.

Na ons wat verfrist te hebben vertrekken we om 15u50.

We hadden ook nog een korte stop gepland bij Dance Hall Rock.  Hier zijn we om 16u10.
Leden van de Hole in the Rock Expeditie vonden hier een ideaal natuurlijk amfitheater om, na een dag van zwaar werken aan de weg, te zingen en te dansen.  We moeten zeggen dat de akoestiek inderdaad geweldig is.  We lieten de iPhone een muziekje spelen en het geluid was precies alsof we oortjes in hadden.







We vertrekken hier om 16u30 en rijden de ganse HITR Road terug richting Escalante. Niet de meest spectaculaire dirt road, maar gewoon informatief om de toestand van de weg te laten zien hebben we de volledige route tot aan de UT-12 gefilmd.

--> Onderstaande video wordt weergegeven aan 1,5x de werkelijke snelheid <--



We zijn tenslotte om 17u45 terug bij het hotel.

Ter informatie hier nog eens de tijden :

09u30 begin Hole in the Rock Road
10u40 aankomst trailhead Broken Bow Arch
11u15 begin hike
12u45 BBA en lunch
13u20 naar achterkant
14u00 DJI
14u30 terugweg
15u30 auto
15u50 vertrek
16u10 Dance Hall Rock
16u30 vertrek
17u45 hotel

lengte hike : 5,4 mijl of 8,7 km

Het weer : wolkeloze lucht en 25°C.

Overnachting in Circle D
Aantal km gereden : 160

Geen opmerkingen: