16-04-14 - Farmington - Bisti Badlands - Window Rock



Vandaag iets langer geslapen en het programma dan ook aangepast.  Geen Lybrook Badlands maar enkel de Bisti Badlands (North & South).  Het weer wil ook niet echt mee, het is namelijk zo goed als helemaal bewolkt en voor deze namiddag wordt er ook al geen zon voorspeld.  Niet het ideale weer dus om de Bisti's te gaan verkennen, maar na ons modderbad van vorig jaar klagen we niet...

Eerste doel zijn de Bisti Badlands North.  Die zijn heel wat kleiner dan de Bisti's South, maar hebben wel enkele mooie wing-stones, en die willen we toch graag eens zien.
Ideaal fotoweer was het niet, maar we probeerden er toch het beste van te maken.





































Als we bijna bijna bij de auto zijn "ontdekken" we nog een tak die echter bijzonder fotogeniek overkomt.





En ook nog "iets" waarvan we geen flauw idee hebben wat het is...Het lijkt op een fluitje, maar het is zowat een meter hoog en loodzwaar.


We zijn er zo'n 1,5 uur gebleven en hadden zo'n 5 km op de teller.

Daarna gaat het naar de Bisti Badlands South.  Vroeger kon je gewoon van North naar South, maar sinds enige tijd is deze "weg" afgesloten en dienen we terug naar de hoofdweg te rijden.
Als we bij de parking aankomen nemen we eerst onze lunch.  Dan zien we een bekende auto staan : die van Wolfgang (van het Duits forum), met wie we gisteren op stap waren.  We steken een briefje met groeten tussen de ruitenwissers en gaan op stap.  Het weer is er echt niet beter op geworden.  Daar waar het in de voormiddag nog hoge, witte, bewolking was is het nu helemaal grijs geworden.  Pfff...we zullen de mooie kleuren van de Bisti's moeten missen, maar het zij zo...

Vooraleer we de "juiste" kant op gaan, willen we nog eerst eens aan de overkant van de baan gaan kijken.  Daar is ook een gebied met merkwaardige stenen.



We lopen er een tijdje rond en zien er allicht hét merkwaardigste dat we hier (niet) konden verwachten : een stokoud autowrak.  Euh...een autowrak???  Hier, echt in the middle of nowhere???  Maar inderdaad, hoe dat hier terecht gekomen is, was voor ons een compleet mysterie.  Dat is toch niet zomaar iets wat je even op je rug neemt en hier komt dumpen?




Dan gaat het terug richting parking, door de cattle gate richting Bisti's South.

We zijn nog maar net op stap en we ontmoeten Wolfgang al.  Na een kort praatje loopt hij terug naar zijn auto en wij de badlands in.





Gewapend met enkele GPS-coördinaten gaan we eerst op zoek naar één van de mooiste steengroepen van de Bisti Badlands : de Cracked Eggs of de Egg Factory.  Zonder GPS zou het onmogelijk te vinden te zijn maar dankzij dat kleine bakje lopen we er zo naar toe.  Dit is eigenlijk een absolute zonsondergang-bestemming, maar vermits er tóch geen zon is maakt het voor ons niet veel uit wanneer we er zijn.
We vinden het echt heel merkwaardig om zien hoe die rotsen inderdaad als het ware uit hun eierschaal  komen.  Heel mooi, zelfs met dit weer.  The Cracked Eggs vind je op N 36° 16’ 2.03”, W 108° 13’ 26.24”.






















Vanaf hier kan men eigenlijk bijna eindeloos rondlopen tussen alle mogelijke (én soms bijna onmogelijke rotsvormen).






Het begint echter steeds harder te waaien, op het stormachtige af, en we houden het dan ook voor bekeken eens we bij Eagles Nest zijn.


Hier kan men nog iets verder lopen, maar daarna stoppen ze hoodoos en zijn het enkel badlands, zo ver het oog reiken kan.

Het is bijna niet te geloven, maar toch zijn er nog plantjes die hier voldoende voedsel vinden om bovendien ook nog mooi te bloeien.


Miljoenen jaren geleden moeten hier nog bomen gestaan hebben.  Onderstaande foto's tonen die bomen die ondertussen volledig versteend zijn tot rotsen.  Dit zijn is dus geen boomstammen maar rotsen.



Op de terugweg lopen we nog door een groot gebied vol mooie hoodoos.



























Als we terug bij de auto zijn blijken we toch 10 km gelopen te hebben.  Samen met de 5 van deze morgen was dit toch geen slecht gemiddelde.
We vonden de Bisti's mooi en zijn blij dat we er geweest zijn, maar ze hebben bij ons geen onuitwisbare indruk nagelaten.  Dit is echter zonder de minste twijfel enkel en alleen te wijten aan het grijze weer, waardoor de mooie bruine kleuren niet in dezelfde mate contrasteerden met de witte stenen en blauwe lucht, zoals we dit al wel al dikwijls op foto's gezien hebben.  De talloze bizarre rotsstructuren maakten echter bijzonder veel goed en uiteraard opnieuw het gevoel van helemaal alleen op de wereld (of hier misschien wel een "andere" wereld) te zijn...

We komen om 18u35 aan bij het hotel in Window Rock.  Het valt ons op dat alle vlaggen halfstok hangen en de reden blijkt dat gisteren navajo Samuel "Jesse" Smith overleden is.  De naam zal u, net als ons, allicht niet veel zeggen, maar Samuel was nog een overlevende van de Amerikaans-Japanse oorlog en samen met andere Navajo's speelde hij een cruciale rol in de overwinning van de Amerikanen.  Hij was namelijk één van de "Navajo Code Talkers".  Dat waren militairen die in dienst genomen werden, of zelf in dienst gingen, om de radiobevelen van de Amerikanen in hun eigen Navajo-taal om te zetten en die zo door te geven aan de ontvanger.  Zodra deze code gebruikt werd konden de Japanners de radiogesprekken van de Amerikanen niet meer afluisteren en dit was een beslissende stap naar de Amerikaanse overwinning.  Om te illustreren welk belang men daar nu nog steeds aan hecht : de vlaggen blijven 4 dagen halfstok hangen,  niet enkel aan overheidsgebouwen, maar ook bij particulieren en zoals hier, aan het hotel.


Het weer : zwaar bewolkt, 15-20°C

Overnachting in Quality Inn Navajo Nation Capital
Aantal km gereden : 265

Geen opmerkingen: