Vermits we echter toch dicht bij het BLM-kantoor in Hanksville waren besloten we het toch, tegen beter weten in, eens te gaan vragen. We zouden er tenslotte zo'n 50 mijl mee uitsparen.
Tot onze niet geringe verbazing "dachten" ze dat het wel mogelijk zou moeten zijn om langs daar naar Little Wild Horse Canyon te rijden.
Eigenlijk gingen we er nog altijd van uit dat het niét zou lukken én we zouden ook niet het minste risico nemen. Daar wil men echt niet vast rijden, op zo'n 35km van de eerste bewoning én takeldienst (in Hanksville). Bovendien is er uiteraard geen gsm-ontvangst.
Maar first things first : we zouden eerst eens naar Mars rijden, of beter gezegd het "Mars Society Desert Research Station", in de buurt van Hanksville. Zie Wikipedia - Mars Desert Research Station.
--> alle onderstaande video's worden aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--
Het geheel bestaat uit een capsule die dienst doet als leefruimte, een soort serre waar men planten kan telen en een observatorium.
Toen we er aankwamen hoorden we duidelijk mensen spreken in de capsule en ze hadden ons ook gezien want opeens zwaaide er iemand van achter het raam. We veronderstelden dat ze, in het kader van het experiment, niet buiten mochten komen.
Nadat we enkele foto's genomen hadden zijn we dan ook weer vertrokken. Maar toch wel heel bizar om hier, écht in de middle of nowhere, dergelijk high-tech materiaal te zien staan.
Om naar Mars Society Desert Research Station te rijden sla je op de GPS-coördinaten N 38.371927, W -110.768775 rechtsaf (komend van Hanksville) op de UT-24 en blijft die dirt road volgen tot bij N 38.406388, W -110.791984 waar het Research Station ineens links opduikt na een heuvel.
Van hieruit rijden we, via een ook voor personenwagens goed berijdbare dirt road, richting Factory Butte.
Iets verder slaan we rechtsaf, een slechtere dirt road in, naar de Moonscape Overlook.
Euh...zijn we hier wel nog op onze planeet?
De GPS-coördinaten van Moonscape Overlook zijn N 38.452229, W -110.838199.
Nog maar heel recent had ik ergens op internet gelezen dat er hier in de buurt ook "eroded rocks" zouden te vinden zijn. En ja hoor, via een nog iets slechtere dirt road komen we bij de eroded rocks.
Wát een verscheidenheid aan vormen en rare structuren. Het doet ons direct aan de Bisti Badlands denken. We lopen hier zo'n 40 minuten rond en nemen heel wat foto's.
Om naar Eroded Rocks te rijden verlaat je de Factory Bench Road op 38.48608,-110.919603 (BLM-road 1190) en volgt die een paar honderd meter (pas op : niet geschikt voor gewone personenauto's) tot bij 38.489809,-110.911771.
En dan is het tijd om te gaan zien of we effectief door de Muddy Creek kunnen rijden. We rijden door een absoluut waanzinnig landschap, totaal weg van de planeet aarde (zie ook onderstaande video).
De dirt road wordt slechter en slechter, in zoverre dat ik serieus begin te twijfelen om nog verder te rijden. Vooral de stroken met diep zand baarden mij meer en meer zorgen. Zo'n 100m vóór Muddy Creek gooide ik de remmen dicht en wilde eerst te voet verder gaan kijken.
Al snel bleek dat het zand hier van langs om dieper werd en toen ook nog de Muddy Creek een echte rivier bleek te zijn (hallo, BLM?) was het duidelijk dat we rechtsomkeer zouden maken.
We reden dus de hele weg terug richting Hanksville. Niet dat dit nu zó een grote straf is in dergelijke landschappen, maar het koste ons toch een uur extra om tot bij de trailhead van Little Wild Horse Canyon te raken. Vorig jaar waren we hier ook geweest, maar toen was het zó druk op de parking dat we direct onze biezen gepakt hebben. Deze keer was het toch iets minder druk en besloten we om de hike nu toch te doen.
Eerst nog even tijd gemaakt voor ons middageten en toen trokken we de canyon in. In feite bestaat de hike uit een loop : Little Wild Horse Canyon - Bell Canyon. Maar vermits Bell Canyon heel wat minder mooi blijkt te zijn, doen de meesten enkel maar Little Wild Horse.
Wij hebben dus ook enkel deze gelopen. Dat was 8,3 km en je kan die vinden op onze EveryTrail pagina. We zijn zo'n 2u onderweg geweest in deze heel mooie én fotogenieke canyon.
En we hebben eigenlijk pas na het sorteren van de foto's en het updaten van de blog beseft hoe mooi deze canyon wel is.
Op een bepaald ogenblik komen we op een open plek en hier is eigenlijk de Little Wild Horse Canyon gedaan. Men kan nog een stukje verder om dan tenslotte in de Bell Canyon te komen.
Hier zijn we dus teruggekeerd.
Vandaag was al een echte dirt road dag en daar gaan we nu nog een serieuze schep bovenop doen, we gaan namelijk de Red Canyon Loop rijden. Een loop door een prachtig rode rotsen landschap van zo'n 29 mijl.
We hebben echter pech met de zon, die laat ons in de steek. Net nu ze de rotsen een nóg roder kleur zou moeten geven is ze volledig verstopt achter de wolken. Maar niettegenstaande is het een schitterende rit geworden, al dacht onze auto daar nét iets anders over...
Een tip voor het geval de zon wél schijnt : rij de loop in wijzerzin. Dan begin je met het stuk McKay Flat tegen zon, maar hier is toch niets te zien. Maar dan rij je wel de volledige Red Canyon met de zon in de rug en rij je voortdurend in de richting van de vuurrode rotsen.
Stuk Mc Kay Flat.
Het mooiste stuk begin eigenlijk pas een heel stuk verder, richting Tomsich Butte.
Hier zijn er ook bijzonder veel verlaten mijnschachten en zelfs stukken van voertuigen werden hier gewoon achtergelaten.
Dan is het tijd om de loop af te sluiten richting Temple Mountain Road. We passeren onder andere nog langs Family Butte.
Als we via de Temple Mountain Road richting I-70 rijden weten we ineens niet wat we zien. We merken op het wegdek (het is hier nog altijd dirt road) ineens een heel diep spoor van slechts 1 wiel, precies of er is net een auto gepasseerd met een geblokkeerd wiel. Maar nee hoor, het is nog veel gekker : ineens rijdt er net voor ons een volgepakte Suburban met...een volledig lekke band. Hij rijdt dus gewoon op de velg verder. We denken dat we een gestresseerde chauffeur zullen zien als we hem inhalen, maar...die brave man is gewoon al rijdend op de velg, achter zijn stuur een yoghurt aan het eten...Americans...strange people...fortunately not all of them...
Want als we in Green River aankomen gaan we eten bij Ray's Tavern. Een oer-Amerikaans restaurant met een service zoals ik nog nooit gezien heb. Toen we er binnenkwamen zat de tent én het buitenterras afgeladen vol. Ze vonden nog net een plaats voor ons twee, maar...na 15 minuten stond ons, lekkere, eten al op tafel. Er zaten zeker 200 mensen in de zaak, maar desondanks zaten we geen 5 seconden met een leeg glas of men was er al met een refill. Great people those Americans ;-).
Vandaag dus, met uitzondering van de 8,3 km door Little Wild Horse Canyon, vooral een dirt-road-dag. En...wát hebben de jongens zich geamuseerd.
Morgen trekken we naar het walhalla van alle 4x4 fanaten : Moab. En laat daar nu net dit weekend de Moab 4x4 Easter Jeep Safari beginnen. We kijken er al naar uit om die monsters te horen brullen. Wat een verschil wordt dit ten opzichte van de voorbije dagen, maar ach, 1 dag zullen we dat wel overleven...
Het weer : eerst zon, daarna wolken, 27°C
Overnachting in Super 8
Aantal km gereden : 331
Geen opmerkingen:
Een reactie posten